Sinterklaasavond is geruisloos aan me voorbijgegaan. Vind ik niet erg, daar kan ik tegen. Van een jonge moeder hoorde ik trouwens dat ze zo blij was dat haar dochter van acht niet meer geloofde. Ze was bevrijd van het door deze zelfde dochter gedicteerde regiem van schoen zetten, waar dan altijd iets ‘behoorlijks’ in moest. Aan zo’n feest kleeft dus stress en ik als kinderloze ben die dans dus mooi ontsprongen. Maar onder het Spook van Kerst en Oud & Nieuw kom ik niet uit.

Als single moet je met dit Spook zorgvuldig omgaan. Enkele tips: niet meteen ingaan op de eerste de beste uitnodiging want je weet nooit of er zich niet een nog veel leukere aandient. Voor je het weet zit je in het foute gezelschap al denkend ‘was ik maar.’  Als er zich helemaal niks aandient en je gaat hem al een beetje voelen kan je jezelf altijd nog ergens uitnodigen maar wacht daar dus zo lang mogelijk mee om bovengenoemde redenen èn omdat het ook een beetje armoedig aanvoelt. Als je het helemaal niet meer weet, kun je ook zelf mensen uitnodigen, maar daar zit als nadeel aan dat het nogal veel werk is.

Zo word ik ieder jaar bij mijn zus en zwager uitgenodigd. Ik als enige, beetje gekke ongetrouwde zus van de gastvrouw, die altijd leuke verhalen heeft over haar talloze date-ervaringen, maar die toch altijd weer alleen aan tafel schuift. Ik zit dan tussen een zestal oude stellen die allemaal net iets te hard praten, een walm van sigarenrook verspreiden, herinneringen ophalen, maar het ook uitgebreid hebben over hun mankementen die ze zonder schaamte op tafel leggen.

Het herinnert me aan het zinnetje van een date die in de derde regel van zijn introductiemail zonder blikken of blozen vertelde dat ‘alles het nog deed.’ Ik heb toen geantwoord dat ik daar heel blij mee was, een aanleiding om meteen met hem in bed te duiken maar dat dat helaas op onze leeftijd te gevaarlijk was met het oog op blessures. 

Ik kan ook een single-reis gaan maken. Ik ben er al eens met één mee geweest en dat is precies de reden dat ik twijfel. Ik was een beetje eerder dan de groep in Kaapstad aangekomen, om bij een neef te logeren die ik nog nooit had ontmoet. Die bleek goed in zijn slappe was te zitten.

Op de dag dat de reis zou aanvangen bracht hij mij in zijn Porsche naar het hostel waar de groep verbleef. Het waren een beetje hippie-achtige singles die een rugzak hadden en sjekkies rolden. Toen ze mij zagen aankomen stootten ze elkaar aan, ik weet nog dat ik met een rode rolkoffer en op rode pumps uit de rode Porsche stapte. Tot en met de kerstdagen zat ik vooraan in de bus als enige alleen.

Oudejaarsavond vierden we in een wildreservaat. Ik zag enorm op tegen het twaalf uur moment en om de sfeer wat losser te maken trakteerde ik iedereen op drank en ‘braai’ en vertelde iedereen dat ik jarig was. Het werd best gezellig maar toen kwam de groepsleider naar me toe en zei dat hij op de formulieren had gezien dat ik helemaal niet jarig was. Ik lag er toen alsnog uit en heb toen oud en nieuw gevierd in mijn hut met uitzicht op de nijlpaarden. Ik denk dat het toeval was dat ik een groep trof die niet deugde, maar bij het me nogmaals inschrijven voel ik toch een drempel.

Vorig jaar had ik te lang gewacht en zat ik met Kerst met mijn kat voor de tv naar een quiz te kijken. Het is dus raadzaam niet te vroeg pieken, maar vooral ook niet te laat.

En als niks meer lukt is er altijd nog ‘de luisterlijn’. Daar kun je prachtige gesprekken hebben met mensen die van binnenuit weten hoe je het Spook met hart en ziel te lijf kan gaan.