Met kerst ben ik toch bij mijn zus beland. Ze had nogal aangedrongen en ik was gezwicht. Ik had nog niks anders en wilde voorkomen dat ik niet zoals vorig jaar met mijn kat Binky de kerstdagen doorbracht op de bank. Kijkend naar kerstfilms waarin iedereen na veel omzwervingen elkaar vond, afgewisseld door reclames waar grote gezinnen schotels met stukken (vegan) kalkoen lachend aan elkaar doorgaven.

Ik vind het altijd heel leuk en gezellig bij mijn zus, maar ongetwijfeld zijn er ook weer de vrienden (een zestal ouwe stelletjes) die mij altijd net iets te gretig vragen naar van alles en nog wat in de hoop iets op te vangen over privé details van mijn (afwezige) liefdesleven. Er moet wel een erg droevige reden zijn dat ik ieder jaar weer opnieuw alleen aan tafel schuif en die willen ze graag weten. Dat ik zelf verkies de lat heel hoog te leggen komt niet in hun hoofd op. Single zijn is iets dat zij niet kennen en hun heel erg lijkt.  

En nu schrijf ik ook nog een boek over daten! Mijn zus heeft daar ongetwijfeld over opgeschept, dus daar kom ik niet meer onderuit. De ervaring leert dat mensen die niet daten er juist heel nieuwsgierig naar zijn. Ik vermoed dat het vragenvuur niet te stuiten valt.

In de trein naar haar toe, bereid ik me voor op het ergste. Ik ben gewend om op te treden, te zingen en voor grote groepen te staan, maar nu zit ik ‘em te knijpen. Raar.  

En ja hoor, zodra ik binnen ben word ik overstelpt met vragen. Hoe heet het boek? Wanneer komt het uit? Is het inderdaad zo moeilijk een man aan de haak te slaan en waarom dan wel? Ja, dat beschrijf ik allemaal in dat boek en ja leuke, single mannen op leeftijd zijn zeldzaam, althans ik heb ze (nog) niet ontmoet.

Lees de rest van de column op de website van Margriet.