Hij stond op de site als Erwt, toen heb ik hem van voren Dop genoemd, dat vond hij goed. Vanmorgen is hij me komen ophalen en heeft hij me linea recta naar dit onbekende oord vervoerd. Even later loop ik met hem hand in hand op een bevroren pad in het Diemer bos. ‘Ga je altijd met vreemde mannen mee naar een stil bos?’ vraagt hij. ‘Jazeker,’ zeg ik, ‘ik wacht nu op de opdracht om een kuil voor mezelf te graven.’ Ik kijk naar zijn mooie gezicht, getekend door talloze onderliggende tegenslagen. Dop is veel mooier, langer, vriendelijker, vrolijker dan ik me had voorgesteld. Zelfs zijn bril maakt hem door het zwarte montuur sexy en doordat mijn ogen niet meer zo goed zijn zie ik Dop makkelijk aan voor een licht afgietsel van Sean Connery uit zijn latere films. De eerste man die leuker is dan op de foto’s!

Nadat ik van de vrouw uit Voorburg had gehoord, waarmee hij dubbeldate, had ik mijn haar uit mijn hoofd trekkend Dop gevraagd meteen naar me toe te komen en dan desnoods een platonische vriendschap op te bouwen. Dop is op de vrouw ingegaan omdat ik stomweg een tijd niks van me had laten horen, te druk bezig met het schrijven van een boek. ‘Vergeef me,’ zegt Dop, ‘ik ben niet iemand die makkelijk van twee walletjes eet, maar je liet me lange tijd bungelen. Maar je verdient op zijn minst een wandeling door een koud bos.’ Zijn glimlach is tergend.

Het is inderdaad hondskoud. Zelfs de vogels zijn stil en ik betwijfel of ze er zijn. ‘Zij vroeg mij bij haar thuis te komen,’ zegt Dop, ‘dat geeft al gauw een kans op een kleine voorsprong.’ Zelfs de wasem uit zijn mond zou ik willen vastpakken. ‘Maar heel dom dat je ging,’ zeg ik met hoge stem, ‘je weet niet of je met een seriekiller te maken hebt, die zitten natuurlijk ook op die sites.’ ‘Zeker,’ zegt Dop, ‘ik had ook een pistool bij me, maar belangrijker: zij nam het initiatief en daar is ook veel voor te zeggen. Het is verrukkelijk voor een man om ook eens een keer benaderd te worden, van al dat jagen word je doodmoe. ‘Ik laat de mannen inderdaad op me afkomen,’ zeg ik vol onderdrukte spijt, ‘niet omdat ik te beroerd ben om achter een man aan te zitten, maar ze zijn me gewoonweg altijd voor.’ ‘Je hebt me te lang aan het lijntje gehouden, je moet me nu delen met een andere vrouw. Je verdiende loon.’ Ik voel de moed naar mijn koude voeten zakken. Wat een afschuwelijke speling van het lot: eindelijk ben ik klaar voor een romance en nu komt dat stomme wijf uit Voorburg ertussen. Alleen maar omdat ik workaholic ben. Ik haat haar!

Zingend zit Dop even later achter het stuur. Ook van opzij is hij ontzettend knap. Hij praat luidkeels met de vier tomtoms om hem heen. ‘Nee Irene, niet steeds iets anders zeggen, Liselot, de eerste rechts, dat is een weiland, ben je gek geworden? Eva, ja, ik hoor je wel, maar wil je asjeblieft je mond houden? Anders zet ik je uit hoor!’ ‘Zet al die vrouwen maar uit,’ roep ik hard ‘ik weet heus wel waar ik woon.’ Het klinkt sip en Dop heeft me door. ‘Dubbel daten is niet fijn,’ zegt Dop, ‘ik vind het althans zwaar. Vrijdag ga ik weer naar haar toe, we zullen zien.’ Hij zucht.

Bij het afscheid wens ik hem een fijne samenkomst met de vrouw uit Voorburg. Ik zeg het alleen zodat hij kan zeggen ‘Laat dat mens opvliegen, ik kies voor jou!!’ Maar dat zegt Dop niet. Had ik ook zoveel voor hem gevoeld als ze er niet was geweest? ‘Tot onze volgende ontmoeting en sterkte met je boek’. Dop slaat de deur dicht. Eén ding weet ik zeker: ik verlang nu alweer naar de volgende ontmoeting met Dr. NO. Al is het een platonische.