Weet iedereen nog dat ik een date had met een man die ongelooflijk veel weg had van James Bond? En dat hij me tijdens onze eerste wandeling had verteld dat hij was ingegaan op de avances van een andere vrouw? Ik was even off-site geweest omdat ik het erg druk had en toen had hij het niet kunnen laten. Hij zag deze vrouw nu om af te tasten wie hij van ons tweeën het leukste vond. Normaal laat ik deze mannen meteen vallen, maar bij DR No doe je dat niet. Het is knap van binnen èn van buiten, een dodelijke combinatie.

Totaal tegen mijn wil heb ik hem afgelopen vrijdag gebeld. ‘Hoe was het gisteren met de vrouw uit Voorburg?’ vraag ik rechtuit. ‘Er spelen een paar dingen,’ zegt Dop, want zo heet hij: ‘fysieke aantrekkingskracht, vriendschap, genegenheid, vertrouwdheid, binding en betrokkenheid.’ ‘Heeft ze dat allemaal?’ roep ik te hard. Dop schatert het uit. ‘Niemand heeft dat. Ik noem alleen de factoren die in een toekomstige relatie een rol spelen. En jij doet hierin zeker niet onder voor haar.’ Opgelucht haal ik adem.

‘Maar,’ zegt Dop: ‘door deze plotselinge kwestie met nu een overdosis aan keuze, vraag ik me ineens af: streef ik nog wel naar een vaste relatie op mijn leeftijd? Is dat wel realistisch.’

Hè, is deze man een player of wat?

Hij vervolgt: ‘Wat kunnen wij eigenlijk nog verwachten? Die alles verzengende wederzijdse verliefdheid uit voorbije tijden of een wat zwakkere afspiegeling daarvan? Zijn misschien de mooiste jaren nog in het verschiet? Als je de net herziene leeftijdsindelingen van de VN ziet zou je denken van wel.’ ‘Hoe bedoel je?’ vraag ik dom. 

Dop somt op: Underage is tot 17, Youth 18 tot 60 jaar (Dop lacht) Middle Age 61 tot en met 79 (ik lach met kiespijn mee), Elderly 80 tot 95, Respectable olds is vanaf 95. Dop lacht nu breeduit. ‘We kunnen nog jaren mee! Is het niet beter onze verwachtingen opnieuw te kalibreren en de werkelijkheid onder ogen te zien? Iets in de geest van goed gezelschap misschien? Een cocktail van genegenheid en respect, met een “float” van erotiek? Dus niet geven en nemen, maar geven en krijgen. Het geluksgevoel komt uiteindelijk uit jezelf.’

‘Als we toch zoveel tijd hebben is het toch vooral fijn om…’probeer ik.  

‘Tijd wel, maar kwaliteit, daar heeft de VN het even niet over. Kijk, in hoeverre wil ik in zorg en aandacht afhankelijk worden van één ander? Een ander met wie ik nog geen langdurige relatie heb opgebouwd c.q. heb kunnen opbouwen.’

Het punt is nu tot de kern te komen. ‘Waar het mij om gaat, Dop, is dat je je uitspreekt voor wie je kiest.’ Van daten leer je veel, constateer ik vergenoegd, duidelijkheid voor alles. ‘Ik weet zeker dat je in alle facetten…,’ ‘Ho stop Dop, voor de draad ermee.’ Na een lange stilte zegt Dop zacht: ‘Ik kan niet kiezen, want…’Want?’ ‘Ze bestaat niet, ik heb haar verzonnen.’ ‘Verzonnen? gil ik ontsteld. ‘Ja,’ gilt nu ook Dop, ‘ik haal haar uit de kast als ik die ander heel leuk vindt. Dan word ik bang. Zij is de enige die mij neemt zoals ik ben en bij jou moet ik dat nog maar afwachten.’

Dat is het: Dop ontroert me. Hij is een aantrekkelijk, oud, wijs kind. Ondanks zijn behoorlijke rugzak voel ik wat ik toch al geruime tijd niet gevoeld heb. Het majestueuze onvoorwaardelijke, waardoor je in het diepe wil springen en concessies niet als zodanig ervaart.

Zei wereldkampioen Mohamed Ali dat niet? In de voorbereiding voor de echte wedstrijd moet je trainen met mensen die ook rake klappen uitdelen maar geen echte tegenstander zijn. Je moet je kruid niet verschieten, maar wel in de ring blijven. Dank je Dop dat ik gevoeld heb dat ik het nog kan. Als middleaged heb ik immers nog een heel leven voor me.