Een vriendin van een vriendin heeft mij gevraagd of ik achter een bar wil staan. Ze vindt mij er heel geschikt voor en ze zit in het bestuur van die bar. Althans van de kunstenaarssociëteit waar die bar van is. Ik voel me gevleid want het is een leuke vriendin. ‘Ben ik niet een beetje…? ‘Te oud?’ antwoordt ze, ‘nee hoor, even oud als de doelgroep. Heb je een beetje ervaring met horeca?’ ‘Jazeker,’ zeg ik ‘Ik ben vroeger stewardess geweest.’ Ik vertel er niet bij dat ik bijna ontslagen was omdat ik te veel praatte en lachte met de passagiers en dus te weinig deed. Om die afgang voor te zijn heb ik toen gauw zelf ontslag genomen.

Maar nu voel ik kansen. Leuk, eens per week van vijf tot middernacht met kunstenaars hele leuke gesprekken voeren en ondertussen natuurlijk wat drankjes inschenken. Ik voorzie ook dat een interessante kunstenaar wat blijft plakken en ik met hem nog een afzakkertje pak. Wat is er leuker dan op een natuurlijke manier mensen ontmoeten? Weg met dat stomme online daten, dat altijd zo stroef en opgeprikt verloopt. Alsof je op sollicitatie bent op zoek naar een snuffelstage. En dan daarna die teleurstelling waar je weer van moet bijkomen. Dat schiet helemaal niet op en dit is organisch. Daarbij komt dat kunstenaars leuker zijn dan gemiddeld en de kans dat daar mijn langverwachte droomman zich vanzelf uitfiltert acht ik hoog.   

Vol enthousiasme meld ik me die maandag in een sexy jurk bij Jack, de beheerder van de bar. De zaal hangt vol met schilderijen en beelden, ik voel dat ik hier pas. Aan de bar zit nog niemand want de kunstenaars zijn nog bezig met modeltekenen.

Eerst de kassa. ‘We hebben net een nieuw systeem’ zegt Jack trots. Hij tikt ledenlijsten, drankjes, maaltijden, menu’s en plattegronden in een razend tempo aan. Het duizelt mij. ‘Ik gooi je nu in het diepe, daar leer je het meeste van. Wat je niet weet vraag je aan Denver.’ En weg is hij. Denver is mijn collega, een student die mij best wat wil leren, maar het daarvoor veel te druk heeft. Hij goochelt met flessen jonge en oude jenever, Drambuie en pilsjes. ‘Kan je bier tappen?’ vraagt hij. Nee, dat hoefden stewardessen niet.

Het modeltekenen is klaar en een aantal kunstenaars vleien zich op de krukken. De meesten zijn inderdaad van mijn leeftijd en waarom vind ik dat bij anderen altijd zo oud? Alleen het model is jonger en zelfs met haar kleren aan hebben de mannen een en al oog voor haar. Ondertussen bestellen ze van alles en nog wat. Maar waar staat wat? ‘Wat leuk dat je hier komt werken,’ zegt een kunstenaar tegen me, ‘ze kunnen heel moeilijk aan personeel komen, en dat op jouw leeftijd.’ Ja, als je aan de drank bent, denk ik glimlachend terwijl ik hem nog eens inschenk. Ineens herinner ik me van vroeger dat mannen die je in de kroeg ontmoet wel vaak van drank houden.

Tegen tien uur heb ik geen voeten meer over en ik vraag Denver of ik even mag zitten. Mijn voeten voelen aan als klompen. Op mijn stappenteller, onlangs aangeschaft, zie ik het getal tienduizend staan. En ik moet nog twee uur!

De meeste mannen, vaak in groepen bijeen, zijn in gesprek met elkaar. Ze vinden mij zeker een aanwinst, maar om hen te bedienen en niet direct om een afspraakje mee te maken. Alleen Hans, de kunstenaar die mij aansprak blijft nog lang hangen. ‘Hij is altijd de laatste,’ zegt Denver, ‘hij voelt zich mislukt en wil nog steeds graag erkenning.’  

Tegen enen, nadat ook de koffiemachines zijn schoongemaakt, sta ik buiten. Langzaam fiets ik naar huis, harder lukt niet. Ik denk dat ik mijn ontslag neem, voordat ik het krijg.