Na mijn vorige debacle met Karel wordt het tijd om even bij te komen. Ik heb nu menige man ontmoet en het wil nog niet echt lukken. Ik overweeg zelfs om dat daten even te laten voor wat het is. Aan de ene kant is het strelend voor je ego omdat je aandacht krijgt, maar het is ook zenuwslopend. Je ontvangt een afwijzing of moet er een geven. Het duurt meestal wel 2 dagen voordat ik van een mislukte date ben bijgekomen, hoe leuk of vervelend de man ook was. Daarna lonkt de volgende.

Het is de hoop, bedenk ik me, die fnuikend is. Bij iedere date stap ik er weer fris en positief in en denk ik: dit is em! En ja hoor, op basis van de luttele gegevens die ik van de man heb richt ik dan een leuke relatie met hem in die tot het eind van mijn niet meer zo erg lange leven duurt.

Ik zie dan voor me dat ik zingend in de keuken sta, een man achter me komt staan en me een kus in mijn nek geeft, daarbij natuurlijk een compliment geeft over mijn jurk en/of kookkunst en/of geur die van mij of uit de pannen opstijgt. Daarna heb ik een superleuk gesprek met hem aan tafel over van alles wat ons bezighoudt en dat is heel veel en heel wederzijds. Meestal eindigt de avond (als ik aan het eind toekom, want meestal zwijmel ik weg) elkaar strelend en glimlachend achterovervallend op een bed.

Maar dit alles is tot op heden nog niet gebeurd. Wat niet is kan komen natuurlijk, maar ik ben een beetje uitgeput van al dat hopen en fantaseren.  

Waarom, zo mijmer ik, zal ik me van nu af aan niet geheel gaan wijden aan mijn (pleeg) kinderen, mijn (toekomstige) pleegkleinkinderen, mijn kat, eindelijk ‘es gaan lezen, lekker uitgaan, tafeltennissen, mijn vrienden en vriendinnen, interessante avonden bezoeken, mijn vrijwilligerswerk (ik ben gids in mijn buurt voor nieuwkomers), een kruidentuin aanleggen, mijn huis opruimen. Als ik dat met toewijding en plezier doe kan de betreffende man inclusief zijn vaak voorkomende hangbuikje op het dak gaan zitten.

Uit een recente enquête van het CBS blijkt dat 40 % van de vrije vrouwen tussen de 50 en 64 jaar definitief alleen blijft. Van de 65- tot 79-jarigen ziet zelfs bijna 70% een nieuwe partner niet meer zitten. In Amerika scheiden de mensen nadat de kinderen uit huis zijn bij bosjes en zijn de mensen boven de 70 voor de helft single! Ik zou niet de enige zijn die het bijltje erbij neergooit.

Daarentegen is niet gemeten hoeveel mensen er via online daten gelukkig is geworden. Als ik heel eerlijk ben hoor ik dat toch ook geregeld om me heen. Ik hoor ook dat ze er vaak best een tijdje over gedaan hebben en dat ze gewoon geduld hebben gehad. Soms even een tijdje het hebben laten rusten. Ik overweeg dat nu ook te doen.

Pas als ik echt begrijp waarom ik zo nodig samen de krant wil lezen, de pen weer oppakken. Het vervelende van daten is dat het nogal verslavend is…