Ik zit weer eens aan de lunch bij mijn twee beste vrienden Hans en Hubert. Iedere week gaan we naar een soort ‘krachttraining voor senioren’ om buikspek, lubberende armen, slappe dijen, verdwijnende billen tegen te gaan. Daarna doe ik me tegoed aan de uitgebreide lunch die de twee mannen in een ommezien op tafel hebben staan.

Het was tijdens zo’n lunch dat ze mij aan het daten hebben gekregen. Ik weet nog goed dat ik weer eens zat te sippen over mijn ex Jacob, toen Hubert had geopperd:

‘Heb je wel eens nagedacht over daten W.? Op zo’n site? Je bent nu drie jaar alleen, het zou misschien een idee zijn.’ ‘Dat is voor losers,’ had ik gedecideerd geantwoord. ‘Ik kan op iedere hoek van de straat een leuke man vinden.’

‘Oh, vreemd,’ zei Hubert, ‘je praat nooit over al die ontmoetingen, niks voor jou.’ ‘Ik zou ze kunnen ontmoeten,’ zei ik vanachter een goed gevuld broodje, ‘als ik dat wìlde. Maar ik wìl niet.’

‘Het probleem bij jou is,’ Hubert had even de tijd genomen, ‘jij moet een lawezeggen filosofisch ingestelde jonge hond hebben die jouw vrij gecompliceerde karakter omarmt of op zijn minst aan kan…’En er ook leuk uitziet,’ beaamde Hans, ‘heteromannen van een zekere leeftijd zien er meestal niet meer uit.’

Mijn marktwaarde een beetje checken kan ook geen kwaad, had ik intussen gedacht. Ik ga regelmatig alleen naar het theater, zit daarna pontificaal in mijn eentje nog wat te plakken aan een tafeltje nippend aan een glas wijn, zo zelfstandig mogelijk om me heen kijkend. Ik zie dan voornamelijk stelletjes (waarvan de man zeker soms mijn richting opkijkt gevolgd door een jaloerse blik van de vrouw), enkele jonge mensen, vriendinnenduo’s op leeftijd, homo’s, lesbiennes en alles daartussen in, maar nooit een man alleen, die net als ik een beetje op zijn telefoon zit te kijken. Buiten het theater spreek ik regelmatig met de verkoper van de Straatkrant, maar daar blijft het toch meestal bij.

En zo hebben ze mij verleid tot het inschrijven op een datingsite. Ik weet nog goed dat ik daarna naar huis fietste en me had voorgesteld hoe vele mannen mijn mailbox zouden bevolken. Het leven had me toegelachen waarbij ik een soort supermarkt voor me zag waarin allerlei mannen in schappen liggen. Schappen met lange mannen, korte mannen, groot, klein geschapen, leuk uitziende mannen, macho mannen, goedmoedige mannen, stoute mannen, narcistische mannen, betrouwbare mannen, onverantwoordelijke mannen, lieve mannen, volwassen mannen, te vermijden mannen.

Daar kon ik dan gevoegelijk verlekkerd langslopen en even aan ze voelen. Uiteindelijk na lang wikken en wegen zou ik er eentje uitkiezen. Je mocht hem mee naar huis nemen en uitproberen en als tie niet beviel terugbrengen en omruilen.

Wat een heerlijk vooruitzicht was dat geweest en hoe anders was het gelopen. Ik had vele mannen ontmoet en soms ook leuke, maar de man uitzoeken die aan al mijn verlangens voldeed zat er tot op heden niet bij. Eerlijk gezegd vind ik daten emotioneel uitputtend. Misschien moet ik mijn verlangens wat gaan bijstellen of er heel anders in gaan staan? Maar hoe dan?