Van een afstandje zie ik hem zitten op het terrasje waar we hebben afgesproken. Hij lijkt een beetje op mijn (overleden) vader, nou ja, zelf ben ik natuurlijk ook niet meer piep.
‘Hoi Hans,’ zeg ik, terwijl ik naast hem neerplof. Ik zie een paar weliswaar wat verschrikte, maar vooral liseve ogen, prima.
Hans steekt meteen van wal: hij is al een half jaar weduwnaar, heeft alles verwerkt en is nu toe aan een nieuwe vrouw. ‘Best lekker snel,’ zeg ik om positief in te steken. ‘Nou, dat valt wel mee,’ zegt Hans, ‘nog voordat mijn vrouw overleed was ik al aan het daten.’ ‘Oh,’ zeg ik.
‘Mijn vrouw maakte zich zorgen hoe het met mij verder moest als zij er niet meer was.’ Ik knik. ‘Maar, hoe kwam je dan aan die vrouwen, ik bedoel, van een datingsite ofzo of…’ Hans lacht. ‘Dat waren de vrijgezelle vriendinnen van mijn vrouw! Mijn vrouw organiseerde een bezoekje om haar vriendin aan mij voor te stellen.’
‘Wist die vrouw dan dat ze…’maar Hans hoort me niet. ‘Ze wilde een kwaliteitsvrouw voor me, met kaliber. Belangrijk vonden we dat de vrouw las.’ Hans kijkt me aan met een blik van wij lezers begrijpen elkaar. Ik word er een beetje zenuwachtig van want ik heb op mijn profiel daar een beetje over opgeschept. ‘Als mijn vrouw dan met de vriendin babbelde kon ik ondertussen in haar boekenkast kijken, naar de titels.’
Hans laat mij een foto zien van zijn overleden vrouw. Ik zie een schaterende vrouw in een geruite broekrok in een hele grote keuken. Ja, als je zo’n grote keuken hebt, denk ik gemeen.
‘Wat een vrolijke vrouw,’ zeg ik, ‘terwijl ze toch in haar …’ Hans scrolt nu door naar foto’s van zijn huis. Een huis met een grote tuin aan een rivier waar hij samen met zijn vrolijke vrouw regelmatig induikt.
Ik heb een eigenaardige hobby: ik richt graag huizen in. Bestaande of niet bestaande, dat maakt mij niet uit. Ik doe het als ik me verveel of als ik niet kan slapen. Ik stort me daarom gretig op het huis van Hans, ga in op gekke details en vergroot soms met duim en wijsvinger het schermpje. Ik hoop niet dat Hans merkt dat ik zo’n gekke hobby heb. Plotseling staat Hans op en maakt met een korte handdruk een einde aan ‘onze leuke ontmoeting.’
Ik haal verlicht adem. Iedereen die beweert dat je tijdens een eerste kennismakingsgesprek op een willekeurig moment op kan stappen, liegt.
Nu nog het afscheidsappje om Hans zo pijnloos mogelijk uit de droom te helpen, dat we iets moois gaan opbouwen. Ik pak mijn telefoon en zie zijn appje. Dat moet hij al in de parkeergarage geschreven hebben. ‘Beste W.’ schrijft hij. ‘Sorry voor mijn snelle vertrek, maar ik kreeg de indruk dat je meer in mijn huis dan in mij geïnteresseerd was. Aan golddiggers heb ik geen behoefte. Gr. H.’ Na enig nadenken antwoord ik: ‘Ik waardeer je eerlijkheid, Hans, maar mijn interesse ging uit naar je boekenkast. Ik zag in de jouwe niet helemaal mijn titels staan. Het was tussen ons dus sowieso niks geworden.’ Groet W. Soms moet je even doorbijten.